لحظه ای سالی قرنی هزاره ای  ازاین پیشتَرَک

هم در اینجای ایستاده بودیم،

بر این سیّاره بر این خاک

در مجالی تنگ ــ هم ازایندست ــ

در حریرِ ظلمات، در کتانِ آفتاب

در ایوانِ گسترده ی مهتاب

در تارهای باران

در شادَرْوانِ بوران

در حجله ی شادی

در حصارِ اندوه

تنها با خود

تنها با دیگران

یگانه در عشق

یگانه در سرود

سرشار از حیات

سرشار از مرگ.

ما نیز گذشته ایم

چون تو بر این سیاره بر این خاک

در مجالِ تنگِ سالی چند

هم از اینجا که تو ایستاده ای اکنون

فروتن یا فرومایه

خندان یا غمین

سبکپای یا گرانبار

آزاد یا گرفتار.

ما نیز

روزگاری

آری.

آری

ما نیز

روزگاری...