از رنجی که میکشند... شرمساریم

تا حالا به تولید مرغ در مرغداریها فکر کردید!؟ اسارتگاهی که ما براشون ساختیم...

جوجه های کوچکی که در عرض چند هفته کوتاه (با تزریق هورمن) تبدیل به مرغهای 2 کیلوگرمی میشن در حالی که پاهای نحیفشون طاقت این وزن سنگینی که به یکباره بهشون تحمیل میشه رو نداره.

شرم آور نیست؟

 در چه شرایطی دارن زندگی (مردگی) میکنن؟ از پنجمین هفته زندگیشون (یعنی بعد از 28 روز) هر مرغ در یک مساحت کوچکی به اندازه کاغذ A4 زندگی میکنن و کاش به همین موضوع ختم میشد. در تمام مدتی که زنده هستند روی مدفوع خودشون مجبورن زندگی کنن. کثافتهاشون هرگز تمیز نمیشه و باعث به وجود آمدن تاولهای دردناک همراه با سوزش میشه.

همه اینها برای اینکه بعد از اون سر سفره های ما آورده بشن.

تعدادیشون که این شرایط رو دوام نمیارن و میمیرن.

اونایی که مقاومتشون بیشتر بوده زنده میمونن و به سلاخ خونه راهی میشن. اونها رو به صورت وارونه با پاهای نحیفشون به میله های فلزی مرگ آویزون میکنن. و سپس سرشون از داخل مخزن آب فشار قوی رد میشه که باعث خفگی اونها میشه. بعد از این مرحله هنوز مرغهایی هستند که به حالت نیمه هوش همچنان زنده موندند و به سمت چاقوی برقی اتوماتیک روانه میشن. تصور این حوادث و شرایط هم دردناک است و همه این رنجها برای سفره های رنگین انسان!!!

مرغداری ها تمام تلاششون اینه که در کوتاه ترین زمان ممکن مرغهای بیشتر و چاقتری تولید! و به بازار ارائه کنند و این تعداد مرغهایی هم که قبل از رسیدن به مرحله آخر از بین میروند براشون هیچ اهمیتی نداره و جزو روند تولید مرغ حساب میشه.

منظور ازاین گزارش  آزار روح شما نیست بلکه روشن کردن ذهنتان زمان خرید و تهیه مایحتاج سفره هایتان است. تلاش ما آگاه کردن شماست و نشان دادن یک روز از پشت صحنه آنچه ما میخوریم.

متن بالا شرایط چند مرغداری مجهز در یکی از کشورهای اروپایی که دارای مجوزهای رسمی هستند رو برایتان شرح داده. آنچه در ایران میگذرد به مراتب دردناکتر میباشد.

_برداشت از سایت گایا (ترجمه: موسسه دستان مهر طبیعت)

#موسسه_دستان_مهر_طبیعت